Í “Hela” ber okkara angur virðing fyri heillandi gudinnuni við at fanga tvíbýtið í hennara náttúru. Hin dámligi kirsubermandil umboðar hennara lokkan og sjarma, sum dregur áhugaðar nær hennara máttmikla nærveru. Mjúki vaniljan umboðar søtleikan, sum hon gevur teimum, ið finna troyst í hennara ríki, og bjóðar troyst í tíðum av skifti.

Dýpdin av viðarnótum í anginum endurspeglar Hela’s samband við tey fornu og frumligu náttúrukreftirnar. Tað symboliserar hina djúpu vitan, sum hon eigur, grundað í vitanini um lívsins æviga sirkul og samspælið millum ljós og myrkur.

Júst sum Hela’s ríki av Helheim er ein staður av umskapan og endurnýggjan, bjóðar “Hela” tær at taka ímóti tínum egna ferð av sjálv-uppdaging og styrking. Hesin framúrskarandi angurin umboðar hin tíðarleysa fágun og styrki hjá gudinnuni, og minnir okkum á, at sjálvt í myrkrinum, liggur møguleikin fyri djúpum vakurleika og vøkstri. Vakja tínar sansir, og lat teg upp í heillandi faðmin hjá “Hela” - ein angur, sum fangar kjarnuna av eini serstakari gudinnu, ein symbol av mótstøðuføri, og hin æviga dansurin av lívsins loyndarmálum.